رمان " زویا " اثردانیل استیل

نام کتاب : زویا
عنوان اصلی : zoya
نویسنده : دانیل استیل
ترجمه : اِستِل فقیه – شیوا رویگریان
چاپ اول : 1371
انتشارات میلاد

فصل اول

سن پیترز بورگ

بخش یک

زویا بار دیگر چشمهایش را بست کالسکه چون باد بر زمین یخ زده میلغزید .ریزش آهسته برف بر گونه هایش بوسه های ریز و مرطوب بر جای میگذاشت و مژگانش را مبدل به تور میکرد.به صدای زنگوله های اسبها که در گوشش به مانند موسیقی بود گوش میداد.همه اینها صداهایی بودند که از کودکی به آنها علاقه داشت.در هفده سالگی , احساس بزرگی میکرد , در واقع تقریبا یک زن شده بود با این همه هنوز احساس میکرد دختر بچه ای بیش نیست.فئودور اسبهای سیاه زیبا را با تازیانه اش در میان برف هدایت میکرد... هر چه تندتر.و آنگاه که چشمهایش را گشود , توانست دهکده خارج تزارسکو سلو را ببیند.با خود لبخندی زد و با چشمهای نیمه باز سعی کرد دو کاخ مشابه پشت دهکده را ببیند.یکی ازدستکشهایش را که آستر پوستی داشت کنار زد تا ببیند چه زمانی گذشته است.به مادر خود قول داده بود هنگام صرف شام خانه باشد...و اگر مدت زیادی صحبت نکنند ,به موقع خانه خواهد رسید ...اما چطور ممکن بود زیاد صحبت نکنند؟ماری عزیزترین دوستش بود تقریبا مثل یک خواهر.
فئودور سالخورده به او نگاهی کرد و لبخندی زد.زویا از هیجان خنده اش گرفت.روز عالی ای را پشت سر گذاشته بود.همیشه از کلاس باله خود لذت میبرد و حتی حالا هم کفشهای باله اش روی صندلی کنار او قرار داشت.رقصیدن برایش لذت خاصی داشت ,از کودکی تنها آرزویش رقصیدن بود , و گاهی محرمانه به ماری آرزویش را به نجوا میگفت.آرزو داشت بیش از هر چیز فرار کند و به ماری اینسکی برود در آنجا زندگی کند و شب و روز با باقی رقصندگان آموزش ببیند.این فکر باعث شد لبخندی بزند.رویایی بود که حتی نمیتوانست آن را بازگو کند , آدمهای دنیای او در این هنر حرفه ای نمیشدند.لینک از پنج سالگی میدانست که استعدادش را دارد و دست کم درسهایش پیش مادام ناستوفا این دلخوشی را میداد که چیزی می آموزد که دوست دارد.ساعاتی که پیش مادام بود ,سخت کار میکرد , و همیشه تصور میکرد یک روز فوکین ,استاد معروف رقص او را پیدا خواهد کرد.افکارش از باله به دوست دوران کودکی اش برگشت کالسکه دهکده را پشت سر میگذاشت و به طرف دختر دایی اش ماری می رفت.پدر زویا , کنستانتین و تزار پسر عمو بودند و مثل ماری، مادر زویا هم آلمانی بود. وجوه اشتراکشان بسیار بود، میلهاشان، رازهاشان، رویاهاشان و دنیاهاشان جملگی به هم می مانست. در کودکی لذتها و وحشتهای مشترکی را با هم تجربه کرده بودند و حال می بایست ماری را می دید با آنکه به مادرش قول داده بود این کار را نکند. واقعاً احمقانه بود، چرا ماری را نبیند؟ به ملاقات باقی مریضها که نمی رفت، و ماری هم حالش کاملاً خوب بود. تنها روز پیش برای زویا نامه ای فرستاده بود و در آن نوشته بود که بی اندازه ملول است چون اطرافیانش هم مریض اند. و بیماری خطرناک نبود، فقط سرخجه بود.
روستائیان با عجله از سر راه کالسکه کنار می رفتند، و فئودور سر سه اسب سیاهی که کالسکه را می کشیدند فریاد می زد. از جوانی در خدمت پدربزرگ زویا بود، و پیش از او پدرش نیز در خدمت این خانواده. تنها به خاطر زویا حاضر بود خشم پدر و نارضایتی آرام مادرش را به جان بخرد، و زویا به او قول داده بود که کسی چیزی نخواهد فهمید، و این حکایت هزاران بار تکرار شده بود. زویا تقریباً هر روز به ملاقات بستگانش می رفت، حتی با آنکه پسر کوچک و ضعیف تزار و خواهران بزرگترش سرخجه داشتند؟
الکسیس یگانه فرزند ذکور بود و همانطور که همه می دانستند، پسر بچّۀ تندرستی نبود. زویا، جوان تندرست و قوی بود و علاوه بر این ها، بسیار بسیار زیبا. زیباترین کودکی بود که فئودور تاکنون دیده بود. زن فئودور، لودمیلا، هنگام طفولیت زویا از او پرستاری کرده بود. لودمیلا سال گذشته در اثر ابتلا به تیفوئید در گذشته بود که برایش غم فراوانی به همراه آورده بود خصوصاً چون فرزندی نداشتند. خانوادۀ فئودور تنها، برای آنها کار می کرد.
نگهبان قزاق کنار راهبند به پیش آمد و فئودور به سرعت اسبهای خسته را متوقف کرد. ریزش برف سنگین تر شده بود، دو نگهبان سوار بر اسب با کلاههای بلند پوستین و جامه های سبز برای دیدن انها با ظاهری تهدید کننده به جلو آمدند. در تزارسکوسلو همه زویا را می شناختند. نگهبانان با خودنمایی تمام سلام نظامی دادند و فئودور اسبها را دوباره به حرکت واداشت و به سرعت از عبادتگاه فدروفسکی گذشتند و به طرف کاخ اسکندر رفتند. از میان کاخهای متعدد سلطنتی، کاخ اسکندر، تنها کاخ مورد علاقۀ ملکه بود. و به ندرت از کاخ قشلاقی واقع در سن پیترزبورگ استفاده می شد، جز هنگام مجالس رقص و مراسم رسمی هر سال در ماه مه به ویلای خود در ملک پترهوف می رفتند و پس از گذراندن تابستان در کشتی خود بنام ستارۀ قطب و سپالا در لهستان، در ماه سپتامبر همیشه به کاخ لیوادیا می رفتند. زویا اکثر تابستانها را با آنها در آنجا بسر می برد و بعد به موسسۀ سمولنی که مدرسه اش بود برمی گشت. اما کاخ اسکندر نیز، کاخ مورد علاقۀ او بود. زویا عاشق اتاق معروف ارغوانی رنگ ملکه بود و درخواست کرده بود اتاقش را با همان سایه روشن ارغوانی کنند. مادر زویا نمی دانست چرا زویا میل دارداتاقش آن رنگ باشد و سال گذشته آرزوی او را براورده کرده بود. هر وقت ماری به آنجا می رفت با زویا در مورد رنگ اتاقش شوخی می کرد و می گفت که اتاق، مادرش را به یاد می آورد.
در حالیکه دو پسر جوان اسبهای بی قرار را نگاه داشتد، فئودور از صندلی خود پائین آمد و دستش را بلند کرد تا به زویا کمک کند. برف به شدت می بازید. روی پالتو پوست زویا قشری از برف نشسته بودو گونه هایش از سوز سرما سرخ شده بود. با خود فکر کرد به اندازه ی کافی وقت خواهد داشت که فنجانی چای پیش دوستش بنوشد.
از آستان باشکوه کاخ اسکندر عبور کرد و فئودور با شتاب نزد استها برگشت. در اصطبلها کاخ دوستان فراوانی داشت و همیشه لذت می برد که از شهر برای آنها خبر ببرد، خصوصاً زمانی که به اتنظار زویا، وفتی برای گفتگو داشت.
دو خدمتکار پالتو زوبا را گرفتند. زویا به آرامی کلاه بزرگ پوست سمور را از سر خود برداشت و موهای شرابی خود را که اغلب باعث می شد مردم بایستند و به آن نگاه کنند، از بند کلاه رها کرد. اغلب تابستانها در لیوادبا موهایش را آبشاروار رها می کرد.
الکسیس، پرتزار، همیشه به شوخی موهای شرابیِ درخشانش را مسخره می کرد و هرگاه زویا را در آغوشش می گرفت، الکسیس با دستهای کوچک و ظریفش با ملایمت موهای شرابی اش را نوازش می کرد. زوبا برای الکسیس به مانند یک خواهر بود. زویا دو هفته پیش از ماری به دنیا آمده بود، هم سن بودند و خلق و خویی مشابه داشتند و به مانند دیگر خواهران، هر دو دائم ازالکسیس پرستاری کرده بودند. همه ی نزدیکان الکسیس را بنام« کوچولو» می شناختند.
حتی حالا که دوازده ساله بود، هنوز هم کوچولو خطابش می کردند.زویا اندیشناک حال او را از دو خدمتکار پرسید مسن تر سرش را تکان داد.
«کوچولوی بیچاره، تمام تنش پر از جوش است و سخت سرفه می کد. آقای جیلیارد امروز تمام وقت در کتار او نشسته است. علیاحضرت هم مشغول رسیدگی به دخترها هستند،الگا(Olga)، تاتیانه(Tatiana) و آناستازیا(Anastazia) از برادرشان سرخجه را گرفته بودند. بیماری مسری سختی بود. و به همین خاطر بود که مادر زویا از او خواسته بود به آنجا نرود. اما ماری هیچیک از علائم بیماری را نداشت و در نامه اش به زویا التماس کرده بود به دیدنش برود.«زویای عزیز، به دیدنم بیا، فقط اگر مادرت اجازه بدهد...»
در حالیکه موهایش را تکانی داد چشمهایش برق زد. لباس پشمی سنگینش را صاف کرد؟با پایان درس باله، لباس مدرسه اس را عوض کرده بود، با عجله در راهروی بی پایان به سوی در آشتایی که به طبقه ی بالا به اتاق خواب ساده ی ماری و آناستازیا راه می برد، حرکت کرد. در مسیر خود، به آرامی از کنار اتاق آجودان مخصوص تزار، پرنس مشچرسکی(Meshchersky) که همیشه در آن مشغول کار بود، گذشت. آجودان متوجه او نشد. با چکمه های سنگین خود، بی صدا از پله ها بالا رفت و یک لحظه بعد، در اتاق خواب را زد. صدای آشنایی گفت:« بله».